Struktura zewnętrzna i wewnętrzna karaluchów

Z punktu widzenia biologii karaluch jest jednym z unikalnych owadów, które zachowały archaiczne cechy. Przodkowie współczesnych szkodników pojawili się w paleozoiku, a struktura karalucha była jeszcze bardziej prymitywna niż dzisiejszych potomków. Ale zmiany były bardziej „kosmetyczne”. Nie wpłynęły na podstawowe funkcje organizmu.

Wewnętrzna struktura karalucha

Jest to jeden z pierwszych stawonogów, który zmienił tryb życia na lądzie. Wewnętrzne systemy karalucha i raka są nadal podobne. Ale są różnice. Ponieważ karaluchy wyruszyły na ląd, pojawiły się dodatkowe narządy, które tworzyły dwa układy: oddechowy i wydalniczy. Reszta wewnętrznej struktury karalucha i innych stawonogów nie ma różnic.

Ciekawe!

Owady i stawonogi wodne również nie mają wewnętrznego szkieletu. Jego rolę odgrywa chitynowa skorupa.

Układ krążenia

Karaluch w zwykłym dla nas znaczeniu, karaluch nie. Rolę serca pełni naczynie krwionośne przymocowane wewnętrznie do górnej strony chitynowej osłony. Serce wygląda jak rurka z przedłużeniami w każdym z segmentów brzucha. Zatem „serce” biegnie wzdłuż całego ciała owada. Każda komora rozprężna ma ostia: otwory, przez które „krew” z ciała owada wchodzi do serca.

Tylny koniec serca jest głuchy. Front otwarty. Przód serca, który nie ma przedłużeń, nazywa się aortą. Ponieważ przedni koniec serca jest otwarty, krew wylewa się z niego do wewnętrznej jamy ciała karalucha.

Serce jest przymocowane do tylnej części karalucha za pomocą mięśni o trójkątnym kształcie. Ponieważ sama rurka nie może pulsować, mięśnie kurczą się i rozszerzają.

Kiedy rurka się rozszerza, otwory w ostii działają jak pompy próżniowe, a krew z jamy ciała dostaje się do rurki serca. Podczas kompresji zastawki w ostii zamykają się, a krew ponownie wchodzi do wewnętrznej jamy przez otwarty przedni koniec aorty.

Ciekawe!

Serce karalucha kurczy się falami, a fale biegną od tyłu do przodu. Kamery są ściskane na przemian. W rzeczywistości krew jest wypychana do układu luk.

Układ oddechowy

Osobliwością struktury układu oddechowego w silnym rozgałęzieniu tchawicy, która przypomina strukturę drzew. W karaluchach krew nie dostarcza tlenu do komórek tkanek miękkich, a tchawica przyjęła na siebie tę odpowiedzialność.

Powietrze do tchawicy dostaje się przez specjalne otwory-spirale umieszczone na spodzie brzucha i okolicy klatki piersiowej. Owad ma 10 par spirali: 8 z nich znajduje się w segmentach brzusznych, a jedna para w odcinku bocznym i międzybłoniakowym. Wszystkie spirale znajdujące się po jednej stronie są połączone wspólnym tchawicą.

Istnieją 3 pary tak potężnych tchawic. Najsilniejszą parą są pnie boczne przechodzące po obu stronach ciała karalucha. Dwie kolejne pary biegną równolegle do środkowej osi owada: jedna powyżej i jedna poniżej. Najwyższa para biegnie wzdłuż serca karalucha. Dolny jest równoległy do ​​łańcucha neuronowego.

Wszystkie główne tchawice są połączone w jeden system poprzecznymi rurkami. Z tego „szkieletu” układu oddechowego odchodzą cieńsze rurki, które rozgałęziają się i cienkie, gdy się rozgałęziają. Na ostatnim etapie rurki oddechowe mają średnicę kilku mikronów. Ta sieć splata wszystkie wnętrze karalucha, dostarczając tlen do każdej komórki ciała owada.

Uwaga!

Tchawice dostarczają tlen bezpośrednio do każdej komórki. Są to bardzo cienkie rurki o średnicy mniejszej niż mikron. Końcowy wynik rozgałęzienia tchawicy.

Układ nerwowy

Podstawą struktury ośrodkowego układu nerwowego u karalucha jest łańcuch węzłów nerwowych zwojowych, który rozciąga się wzdłuż całego ciała. Pierwszy węzeł, często nazywany mózgiem, znajduje się przed gardłem. Prawdziwe imię to ganglion gardła. Zakończenia nerwowe odchodzą od niego do narządów znajdujących się na głowie: górnej wargi, do oczu i wąsy.

Włókna nerwowe łączące mózg są połączone z zwojem gardła. Ten węzeł kontroluje dolną wargę i szczęki.

Trzy kolejne węzły znajdują się w odcinku piersiowym, po jednym w każdym segmencie. Węzły nie są sparowane, ale obecność sparowanych połączeń wskazuje, że kiedyś były jeszcze trzy węzły nerwowe w karaluchu. Zwoje klatki piersiowej są odpowiedzialne za ruch kończyn: łap i skrzydeł.

Na brzuchu jest jeszcze 6 węzłów nerwowych. Ostatni z nich powstaje w wyniku połączenia 5 segmentów jednocześnie: od 6 do 10.

Układ trawienny

Zaczyna się od jamy ustnej. Przewody gruczołów ślinowych znajdują się za węzłem nerwowym gardła.

Gruczoły ślinowe są sparowane, skupione, dobrze rozwinięte. Związany z dużymi czołgami. Ślina wchodząca do jamy ustnej obficie obciera jedzenie, ułatwiając połykanie.

Za przewodami gruczołów znajduje się gardło, które przechodzi do rurkowego przełyku. Ten ostatni, rozszerzając się, przechodzi w wole przypominające worek. Dalej jest żołądek do żucia. A wszystko to są tylko części jelita przedniego. Grzbiet żołądka przekształcił się w zastawkę, która przenosi pokarm do jelita środkowego.

Ten ostatni wygląda jak cylindryczna rurka z 8 ślepymi odrostami na granicy z przednią częścią. Procesy tylko zwiększają obszar jelita środkowego. W tym jelicie jedzenie jest w końcu trawione.

Jelito środkowe przechodzi z tyłu, który jest podzielony na działy:

• bardzo krótkie jelito cienkie;
• długi gruby;
• wydłużony odcinek odbytnicy.

Ten ostatni kończy się odbytem.

Narządy wydalnicze

Należą do nich naczynia malpighian i ciało tłuszczowe. Naczynia znajdują się na styku jelita środkowego i tylnego i wyglądają jak cienkie rurki ślepe na wolnym końcu.

Ciekawe!

At czarny karaluch wschodni takich rur może być ponad sto.

Funkcją naczyń malpigium jest wydalanie kwasu moczowego, soli wapnia i sodu i innych.

Ciało tłuszczowe - dodatkowy narząd układu wydalniczego. Wygląda jak biała luźna masa. Ciało tłuszczowe pochłania produkty przemiany materii z organizmu, ale ich nie wydziela, lecz je gromadzi. W tym ciele wszystkie produkty metaboliczne pozostają do końca życia karalucha. Tłuszcz gromadzi składniki odżywcze, które ratują owada przed śmiercią podczas strajku głodowego.

Układ rozrodczy

Układ rozrodczy karalucha żeńskiego składa się z jajnika, gruczołów przydatkowych i przewodu. Jajnik to dwa skupiska po 8 probówek. Część rur skierowana do wnętrza jamy ciała jest spiczasta, a przeciwny koniec jest znacznie rozszerzony.

Jajko zaczyna formować się wewnątrz rurki w sekcji końcowej. W miarę rozwoju przesuwa się do rozszerzonej części i wpada do pochwy, która się otwiera. Jajka idą ściśle w parach. A w pochwie powstaje ooteka, która następnie zostanie przełożona w odosobnionym miejscu.

Anatomia męskiego aparatu narządów płciowych jest prostsza:

• 2 jądra;
• 2 vas deferens;
• 1 kanał wytryskowy;
• nadnercza.

Struktura zewnętrzna

Ciało karalucha składa się z 3 części: głowy, klatki piersiowej i brzucha.Klatka piersiowa i brzuch mają własne segmenty.

Głowa

Główki czarnych i czerwonych karaluchów mają podobny trójkątny kształt. Ale w przypadku czerni głowa „chowa się” pod tarczą piersiową i dla czerwony prusak „Ustaw pionowo”. Kształt głowy to trójkąt równoramienny z zaokrąglonymi narożnikami i wierzchołkiem skierowanym w dół.

Duże oczy znajdują się po bokach głowy, na przedniej powierzchni są jeszcze dwa proste oczy. Długie wąsy składają się z wielu małych segmentów. Wąsy są zapinane w przeznaczonych do tego otworach.

Ciekawe!

Wąsy męskie są dłuższe niż u kobiet.

Aparat ustny rodzaj gryzienia jest skierowany w dół i obejmuje:

• półkolista górna warga;
• gardło zastępujące język karalucha;
• 3 pary szczęk;
• otwarcie gruczołu ślinowego;
• dolna szczęka.

Aparat doustny karalucha dobrze nadaje się do mielenia pokarmów stałych i konsumpcji płynów.

Klatka piersiowa

Składa się z 3 części:

• Pronotum. Największy segment z trzech. Ma kształt sześciokąta. Są na nim zagłębienia, w których owad układa elytrę.
• Pronotum łączy się z drugim segmentem, który ma kształt trójkątnej tarczy.
• Pięcioczłonowe są przymocowane do regionu piersiowego od spodu łapy. Końce łap są wyposażone w pazury i przyssawki. Drugi segment nóg jest chroniony ostrymi kolcami. W czerwonych karaluchach ochrona jest niewidoczna, ale im większy owad, tym wyraźniej nakłuć te kolce.

Skrzydłaumiejscowiony na grzbiecie owada może być słabo rozwinięty, jak u samic czarnych karaluchów, lub w pełni rozwinięty, jak u Prusaków.

Ciekawe!

Dymorfizm płciowy Prusów wyraża się także w długości skrzydeł: u mężczyzn są one dłuższe niż brzuch, u kobiet długość skrzydeł nie wystaje poza czubek brzucha.

Brzuch

Brzuch składa się z 10 do 11 segmentów. Ostatni z nich przekształca się w płytkę odbytu, która zamyka odbyt. Entomolodzy określą płeć tej samej płytki u tych gatunków, w których nie ma wyrazu dymorfizm płciowy.

Na brzuchu są znamiona - dziury, przez które oddycha karaluch. Na czubku brzucha znajdują się zredukowane jajowody starożytnych karaluchów.

W czerwonym karaluchu seks może czasem zależeć od wielkości brzucha: u kobiety jest on pogrubiony.

Ooteka

Nie ujęte w opisie karaluchów, ponieważ funkcja jest tymczasowa i występuje tylko u samic. To kokon do jaj owalnych o zaokrąglonych krawędziach. Zwykle ooteka brown w różnych odcieniach.