Stolarz i wodne świetne porównanie dwóch rodzajów chrząszczy

Duży chrząszcz hydrofobiczny jest jednym z najczęstszych przedstawicieli naszej fauny. Można go znaleźć w prawie wszystkich zakątkach świata: w basenie Morza Śródziemnego, na Kaukazie, w południowej Syberii i w Primorye. Owad może żyć w Indiach, Chinach, a także w krajach europejskich. Duża rodzina tych owadów ma około dwóch tysięcy gatunków, z których każdy ma swój kolor, cechy i styl życia.

Funkcje owadów

Duży chrząszcz mieszka w wodzie. Wśród jego krewnych jest jednym z największych - długość ciała hydrofilowego dochodzi do 5 cm, a wzrok przyciąga czarny, błyszczący kolor hydrofobii. Jeśli porównasz to z graniczącym chrząszczem, to na zewnątrz mają pewne podobieństwa. Uderzającą cechą tego ostatniego jest zauważalna żółta obwódka otaczająca długie ciało owada.

Na masywnej głowie chrząszcza są duże oczy i krótkie anteny w kształcie maczugi. Po bokach na brzuchu widać czerwone plamy. Elytra z cienkimi rowkami znajduje się po grzbietowej stronie ciała. Pod nimi znajduje się 6 par duchów brzucha.

Kształt dużej hydrofobii jest podłużny i wypukły. W porównaniu z ciałem pływaka z frędzlami jest mniej opływowy. Dlatego masywny owad pływa powoli i bardzo niechętnie. Dzieje się tak również dlatego, że chrząszcz wykonuje asynchroniczne ruchy nogami środkowymi i tylnymi.

Ponadto kończyny hydrofobii mają trójkątne przedłużenia, a pływak ma na nich przyssawki w kształcie dysku. W rezultacie jego nogi nie pełnią tak sprytnie funkcji wiosła. Dlatego chrząszcz woli czołgać się w zaroślach rosnących w wodzie. Zdjęcie miłośników wody przedstawiono poniżej.

Styl życia

Nurek prowadzi głównie nocny tryb życia, woląc lecieć w ciepłą, księżycową noc. Chrząszcz ma wielu wrogów, przed którymi się broni, wytwarzając nieprzyjemną grzechotkę elitry. Waterlover może odstraszyć wroga w inny sposób, uwalniając z ciała miazgę nieprzyjemnego zapachu.

Pływający z płetwami pływak i miłośnik wody są duże i różnią się nawykami. Unoszący się na wodzie miłośnik wynurza się z głowy i wciąga powietrze antenami. W rezultacie tlen otacza brzuch od dołu, tworząc rodzaj pęcherzyka. Pływak nabiera powietrza, podnosząc się wraz z brzuchem.

Głównym siedliskiem dużego hydrofiru jest staw, staw lub rzeka, chrząszcz cirrus może żyć zarówno w biegu, jak i w wodzie stojącej. Odżywianiem dużej hydrofobii są glony, zgniłe części roślin wodnych, resztki martwych owadów i ryb rzecznych. Jeśli trzymasz takie chrząszcze w domu w akwarium, możesz je karmić pokarmem dla ryb akwariowych, dżdżownic, świnki kanalikowej, a nawet liści sałaty lub mniszka lekarskiego.

Pływak jest drapieżnikiem, który atakuje wszystkich małych wodnych mieszkańców: ślimaki, kijanki, owady, skorupiaki i narybek. Nurkujący chrząszcz i jego larwa są najbardziej niebezpiecznymi wrogami ryb, ponieważ jedzą nie tylko narybek, ale także jaja rybne.

Hodowla

Chrząszcze zaczynają się aktywnie rozmnażać wraz z nadejściem wiosny, po czym samica przygotowuje się do złożenia jaj. Ściskając brzuch na prześcieradle, uwalnia subtelne pajęczyny.Używa ich do tkania kokonu, w którym następnie składa jaja. Samica zakrywa wypełnionego kokona pokrywką wykonaną z tych samych nici. Montuje na nim maszt rogowy, który służy jako przewodnik powietrza. Ta konstrukcja przypomina stabilny wahadłowiec.

Styl życia larw wielkich zwierząt wodnych i pływaków

Po 2-2,5 tygodniach pojawiają się larwy, które różnią się wyglądem od larw pływaka. Są grubsze i niezdarne. Potężne żuchwy znajdują się na dużej głowie. Zaskakujące jest również to, że nie opuszczają kokonu, ale mieszkają w nim aż do pierwszego stopienia.

Pokarmem w tym okresie jest skorupa kokonu i własne skórki. Po pewnym czasie larwy zaczynają żerować na małych ślimakach, a nawet mogą jeść narybek. Młode potomstwo woli przepływać rośliny bardziej niż pływać. W ten sposób dociera do powierzchni wody, dzięki czemu za pomocą spirali znajdujących się na końcu brzucha powstaje dopływ powietrza.

Larwy pływaka i miłośnika wody mają inny sposób żywienia. Po zaatakowaniu ślimaka hydrofobowa larwa miażdży skorupę potężnymi żuchwami. Następnie ciska ofiarę płynem trawiennym, który rozcieńcza ofiarę. Potem zaczyna wchłaniać strawione smakołyki. Larwa pływaka wstrzykuje sok trawienny do wnętrza ofiary, a następnie wysysa go z wnętrza.

Metoda ochrony przed wrogami w larwach hydrofili i pływaka jest również inna. Podczas niebezpieczeństwa larwa pływaka uwalnia swoje ostre użądlenia. Larwa hydrofobowa bierze się podstępnie, udając, że jest na wpół martwa. Podczas niebezpieczeństwa wyrzuca czarny płyn, który może plamić wodę, która odstrasza wroga.

Do wychowania wybiera się larwy hydrofobowe na lądzie. Dorosłe robaki pojawią się z poczwarek dopiero pod koniec lata, po czym ponownie pójdą podbić żywioł wody.

Po porównaniu dwóch gatunków chrząszczy staje się jasne, że mieszkając w pobliżu, ci wodni mieszkańcy są bardzo różni. Różnica polega nie tylko na tym, co je nurek i pływak. Dostosowali się do życia w jednym środowisku na różne sposoby: mają inny sposób oddychania, rozwoju, a także odżywiania larw.