Kula mrówek

Kula jest wystarczająco duża, a jej ugryzienie w bólu przypomina ranę postrzałową. Stawon użądla znacznie bardziej boleśnie niż jakikolwiek inny owad. I choć ugryzienie ludzkiego ciała nie jest śmiertelne, ale przynosi straszne męki w ciągu dnia.

Wygląd i siedlisko

Wszystkie mrówki mają ten sam kolor - czarno-brązowy, a członkowie rodziny nie różnią się od siebie szczególnie:

• sieczkarnie są najmniejsze, ich długość sięga 2,5 centymetra;
• kobiety dorastają do 3 centymetrów.

Kule z mrówkami to pokazują królowa mrówek podobny do innych osób, ale ma bardziej zaokrąglony brzuch.

Jaja Paraponera Clavata (paraponer) przypominają kształtem ryż i wyróżniają się jasnożółtym kolorem.

Uwaga!

Każda osoba ma długie żądło i dużą głowę z potężnymi żuchwami. Stopy mrówki a ciało pokryte jest lekkimi kolcami, podobnymi do cienkich igieł.

Możesz spotkać mrówki pocisków na terytorium od Nikaragui do Paragwaju. W lasach tropikalnych znajdują się w korzeniach drzew, a rzadziej na samych pniach. Średnio cztery kolonie mrówek zamieszkują jeden hektar lasu.

Styl życia

Mrówki pociskowe wolą żyć w tropikalnych lasach deszczowych, gdzie mogą polować na stawonogi i zbierać słodki nektar z kwiatów. Owady nie tolerują sąsiadów, dlatego walczą z nimi o jedzenie i terytorium.

Anthills kopią głęboko, do 65 centymetrów, złożonymi ruchami. Ale wyjście i wejście do obudowy mrówki jest jedno. „Drzwi” pilnuje dwóch strażników. W razie niebezpieczeństwa inne mrówki wyczołgują się z gniazda i rozpoczynają badanie terytorium.

Ciekawe!

Każdy dom jest wyposażony w system odwadniający. To długi kanał opadający z gniazda.

W rodzinie role są rozdzielane w zależności od wielkości osoby:

• najmniejsi pracownicy opiekują się larwami;
• duże samce pocisku zdobywają pożywienie i strzegą gniazda.

Małe kolonie. Zwykle w rodzinie nie ma więcej niż tysiąc mrówek. Okres mrówki hodowlane rachunki za grudzień-styczeń. W tym czasie samice i samce wylatują z gniazda w celu krycia.

Kula chroni drzewo przed atakiem nożyce do liści gdzie mieszka Nie pozwala tym mrówkom zaszkodzić roślinie.

Odżywianie

Kula jest drapieżnikiem. Żywi się innymi stawonogami i małymi zwierzętami, zabijając je trującym ukąszeniem.

Poszukiwanie żywności odbywa się w nocy. Mrówki znajdują się 40 metrów od mrowiska. Wracają do domu dzięki śladom wykonanym przy pomocy gruczołów w pobliżu ich łap.

Uwaga!

Wolą żerować na drzewach, ale mogą przeprowadzać poszukiwania na ziemi.

Znalezione jedzenie może być tysiąc razy większe niż sama mrówka. Owady łączą i kroją ofiarę na małe części, aby dostarczyć ją do mrowiska.

Główne odżywianie mrówek obejmuje:

• duże stawonogi;
• kręgowce małe zwierzęta;
• słodki nektar i sok z drewna.

Aby wydobyć sok z drewna, owady robią szeryfami na korze swoimi ostrymi żuchwami. Sami piją płyn i niosą go do gniazda, aby nakarmić swoich braci, larwy i królową.

Ciekawe!

Około 45% zbieraczy wnosi jedzenie do mrowiska. Reszta wraca z niczym. Mrówki obciążone jedzeniem biegają szybciej niż ci z pustymi rękami.

Kule mogą przenosić mrowisko i żywność roślinną, w tym mech, płatki, małe gałązki.

Ukąszenie i trucizna

Kula jest owadem miłującym pokój.Używa swojego żądła do polowania i próbuje odstraszyć wroga. W tym celu paraponer emituje nieprzyjemny zapach i syczy niesamowicie. Kłujący stawonóg tylko wtedy, gdy wróg kontynuuje ofensywę.

Uwaga!

Skala Schmidta, która określa ilość bólu, nadaje ugryzieniu status 4+, w przypadku którego uważa się przedstawicieli tej rodziny mrówki-zabójcy. Ukąszenia innych owadów mają status od 1 do 4.

Żądło stawonoga o imponującej długości wynosi 3,5 mm, kapsułka z trucizną ma 1,9 mm. Substancja toksyczna zawiera ponerotoksynę, która powoduje dyskomfort u ugryzionego człowieka lub zwierzęcia.

Ugryzienie mrówki pociski powodują palący ból i paraliż. Miejsce, w którym utknął żądło, może stać się czarne.

Plemiona Satere-Mawe używają mrówek kulowych do trudnego rytuału. Senne owady są wplecione w mitenki noszone na rękach chłopca. Dziesięć minut później narzędzie tortur jest usuwane. Ręce młodego mężczyzny stają się czarne i przestają się poruszać, a ogłuszający ból trwa cały dzień.

Zagrożone jest tylko życie alergików. Dla innych ludzi nie stanowi śmiertelnego niebezpieczeństwa.